Het zal ergens eind vorig jaar zijn geweest dat Hanneke (mijn vriendin/partner) een appje ontving van onze buurvrouw Samela: “Is Thimo vanavond thuis? Kan ik rond een uur of acht even langskomen?”
Voor uw beeldvorming: Onze buren wonen +/- 800 meter verderop. We hebben goed contact, de kinderen spelen geregeld over en weer, maar we lopen de deur niet plat bij elkaar. Waarom wilde de buurvrouw mij spreken? Waarover? Ben ik vergeten te groeten of keek ik boos toen ik voorbij reed? Ik kon niets bedenken. ’s Avonds werd alles duidelijk. “Wil je een beroep-presentatie komen doen op de school van onze oudste zoon Mitchell?” vroeg Samela.
Beroepenpresentatie
Onze buurvrouw zit in de oudercommissie van de school van haar kinderen. Zo nu en dan nodigen zij ouders uit om een presentatie te houden over hun beroep. Ze willen de kinderen kennis laten maken met zoveel mogelijk verschillende beroepen om ze te helpen bij het kiezen van een vervolgopleiding.
Haar man, buurman Gert, had meteen gezegd dat geen haar op zijn hoofd eraan dacht om zo’n beroepenpresentatie te doen. Dus kwam buurman Dave in beeld. Dave heeft een interessant beroep: Director Investments (iets met aandelen en opties op de beurs).
Dave wilde wel, maar uitleggen wat hij nu precies elke dag doet, tsja dat was best lastig en zeker aan groep 8. Dave opperde nog: “Ik kan wel een rondleiding op de beurs organiseren”. Maar nee, dat was niet de bedoeling. Het moest op school en niet te lang (15 tot 20 minuten).
Techniek promoten
U raadt het al. Toen kwam de andere buurman (ik dus) in beeld en dat was de reden waarom zij mij wilde spreken. Ik probeerde nog, “is wel derde keuze hè en wat ik doe is heel lastig uit te leggen (iets met veerveiligheden en breekplaten)”. Maar toen dacht ik terug aan vroeger. Ik had zelf geen flauw idee wat ik wilde worden toen ik van de lagere school kwam. Al met al voelde ik een soort plicht om te proberen techniek te promoten.
Ik zei ja en dacht meteen “waar begin ik aan?”. Ik heb weinig presentatie-ervaring en dan ook nog aan groep 8 (kinderen!). Maar what the hack! Wat kon me gebeuren? En een blije buurvrouw is beter dan een verre vriend. Om maar in clichés te blijven. De details zouden per mail volgen en de presentatie zou ergens in december plaatsvinden.
Meester Arnold en juf Shirley
Het werd januari, 8 (ja, ik ben een beetje detail-freak, dus de exacte datum moet erbij). Ik moest me melden om 09.00 uur op de Goede Herderschool bij meester Arnold of juf Shirley. Groep 8 is eigenlijk 1,5 klas met in totaal 43 leerlingen (1 klas met alleen groep 8-leerlingen en een combinatieklas 7/8).
Nadat ik eerst onze kinderen naar school had gebracht (zij zitten op een andere school, aan de andere kant van dorp) reed ik door naar de Goede Herderschool. Ik ben vaak genoeg langs die school gereden, maar heb nooit geweten dat er 3 in-/uitgangen zijn.
Toen ik eindelijk de juiste ingang had gevonden werd ik ontvangen door juf Shirley (gezellige volslanke Surinaamse dame): “Hallo meneer van Eijk. U bent vroeg (08.45 uur). Wilt u koffie?” Ik antwoordde dat ze wel Thimo mocht zeggen en ja, een kop koffie zou wel lekker zijn.
Werktuig
Ik werd voorzien van een supersize mok, waar welgeteld 3 senseo’s in gingen (waarschijnlijk noodzakelijk voor leraren om de ochtend door te komen). Ondertussen nam ik mijn praatje nog een keer in mijn hoofd door. De leidraad zou het woord “werktuig” worden.
En toen was het zover. Meester Arnold stelde mij voor aan de groep. Eén van de jongens (de grapjas van de klas) kon aan de hand van mijn kleren al vertellen wat mijn beroep was. “U bent houthakker”. Bijna goed, had ik mijn geruite overhemd ook maar niet moeten aantrekken.
Ik stelde me voor en vertelde wat ik doe, wat mijn beroep is. Ik probeerde het zo simpel mogelijk uit te leggen, want dat is het eigenlijk ook. “Ik werk bij Hitma Process en wij verkopen werktuigen.
Interesse in techniek
Ik vertelde hoe ik in dit beroep terecht was gekomen. Ik wist na de lagere school nog niet wat ik wilde worden en had ik dus ook geen echt plan over de studierichting die ik op wilde. Ik was wel heel erg geïnteresseerd in het in en uit elkaar halen en verbouwen van fietsen. Dit werden later natuurlijk bromfietsen (Kreidlers en Zundapps) en weer later motorfietsen (Harley’s en BMW’s). Uiteindelijk zijn dit allemaal werktuigen.
Het duurde bij mij tot aan het eind van de HAVO voordat ik begreep dat techniek mij het meest aantrok. Hierna ging ik dan ook de techniek- / werktuigbouwkunde-kant op. Een juiste keuze. Nog steeds heb ik een meer dan brede interesse in techniek.
Veiligheid in energiecentrales
Mijn jeugdige publiek begreep mijn verhaal tot zover. Nu was het tijd om te vertellen over mijn huidige beroep: productspecialist bij Hitma Process. Ik legde uit dat ik bedrijven adviseer over de juiste ‘werktuigen’ voor hun bedrijf. Op mijn vraag of iemand wist wat voor bedrijven onze werktuigen gebruiken, wisten de kinderen van de Goede Herderschool geen antwoord te geven.
Maar ik had een voorbeeld paraat: “Een enerergiecentrale zorgt ervoor dat er stroom is, zodat jullie op je Ipad of computer kunnen gamen”. De kinderen knikten. “Zo’n centrale heeft werktuigen nodig voor de veiligheid, namelijk veerveiligheden (safety relief valves). In energiecentrales wekken ze stroom op met behulp van stoom (met een turbine die door stoom wordt aangedreven). Hoe de stoom wordt ‘gemaakt’ kan verschillen, maar het proces moet altijd beveiligd worden om ongelukken te voorkomen.”
Ik vertelde nog even door, over het feit dat er van elk werktuig een tekening wordt gemaakt. Vroeger gebeurde het ontwerpen aan een tekentafel, nu met behulp van de computer (3D-ontwerpen). Ik had de aandacht. Kinderen vinden computers altijd interessant. “Jongens en meisjes, dit is allemaal techniek”, benadrukte ik nog maar eens.
Alle kinderen van groep 8 – 7/8 van de Goede Herderschool waren muisstil tijdens mijn presentatie. Na afloop stelden ze goede vragen. Hopelijk heb ik een paar leerlingen enthousiast kunnen maken voor de techniek.
Ik kan niet beoordelen of “beroepenpresentaties” mij zouden hebben geholpen (waarschijnlijk niet).Als ik kijk naar hoe mijn werkzame leven tot nu toe is gelopen, dan had ik dit in de zesde klas (groep 8) niet kunnen bedenken. Maar dat is het mooie van techniek. Het is overal.
Thimo van Eijk (Twitter @EijkThimo)
